Wtuleni w siebie stoją nad ozłoconą przepaścią. Chyba się nie boją, skoro mimo drobnych listków oplatających stopy (boleśnie czy nie?) oddają się sobie. Przepełnieni są wdziękiem, bije od nich spokój. Delikatne twarze nie ukazują grymasu ani strachu, tylko czułość. Za nimi niebo – płonące w złocie. Pod nimi łąka – żywa…