Zupa nic

To film o grze pozorów. O miłości do dzieci, prawdziwej, choć często trudnej, i miłości w małżeństwie, podszytej zazdrością i nadużywaniem alkoholu. Film o biedzie w czasach PRL-u, gubieniu kartek na mięso czy cukier kilka dni przed Wigilią. O pierwszym maluchu,  prawdziwej wartości pieniądza i o tym, co naprawdę daje szczęście.

To również film o dwulicowości ludzkiej, marzeniach o wyjeździe za granicę, sprzedawaniu lisich kitek, ale i o samotności dziecka, jego niedocenieniu, często zrzuceniu na niego całego świata po kłótni słowami: „No i widzisz, co narobiłaś? Przez Ciebie rodzice się kłócą”. Bo to również film o kłótniach, choć szczerych dopiero po kilku kieliszkach, np. z bratem komunistą. Film o pierwszym zakochaniu i zrezygnowaniu z uczucia po tym, gdy okazuje się, że ojciec ukochanego ranił Twoją matkę podczas protestów Solidarności. Film o wyborach i dorastaniu.

Film o paczkach z USA pełnych puszek czy łakoci, na które nikogo nie stać. O trzymaniu kiełbasy pod poduszką i spaniu w jednym pokoju z siostrą i babcią. O barierach językowych i chęci zdobycia świata. O złym wf-iście, który wprost mówi, że jesteś beznadziejna.

Produkcja okraszona kultową muzyką zespołu Lady Pank, która idealnie pasuje do obrazu małżeństwa, które na zmianę kłóci się i całuje. Oboje tak samo zazdrośni i tak samo poranieni. Ona nieszczęśliwa, że w ogóle wyszła za mąż, wspominająca o tym na każdym kroku i on, ciągle niewystarczający, zbyt mało zarabiający, niezaradny, sfrustrowany. I jeszcze babcia i teściowa, zarazem nadopiekuńcza, przeszkadzająca, ale i pomocna.

Aktorzy, czyli wspaniali Kinga Preis i Adam Woronowicz, którzy nadali fabule idealny ton.  Rewelacyjne kostiumy i scenografia. Film bez wyraźnej puenty, ale czy na pewno?

Kinga Siewierska