Artykuł

Pismo chińskie, czyli tak zwane chińskie znaczki

Witam Was w kolejnym poście na temat języków obcych!

Dzisiejszy tekst będzie o języku chińskim.

Zacznijmy od tego, że język chiński jest pojęciem bardzo ogólnym, ponieważ istnieje wiele języków. Ten jest zaliczany do tak zwanej grupy języków chińskich.

Czemu, spytacie? Istnieje także przecież język kantoński (używany na południu Chin) oraz język chiński z Tajwanu (wyspa chińska). Są też pomniejsze języki jak np. język szanghajski używany w Szanghaju. W całych Chinach jest można posługiwać się językiem mandaryńskim, ponad połowa obywateli Chin potrafi się w nim porozumiewać (przypominam, że na południu używa się kantońskiego, na Tajwanie – języka tajwańskiego, a w północno-zachodnich Chinach używa się różnych języków chińskich).

 

System pisma chińskiego

Język chiński posługuje się dwoma systemami pisma, a nawet czasami trzema. Jest to system tradycyjny (używany na Tajwanie i w Makao, gdzie posługuje się językiem kantońskim). Język mandaryński, czyli oficjalny w tymże kraju używa systemu uproszczonego, by wiele osób pochodzących ze wsi mogło się w nim porozumiewać.

Czym się one różnią? Najprościej mówiąc ilością kresek.

Po lewej mamy system uproszczony, a po prawej – tradycyjny. Różnią się ilością kresek, wymową (lewy – ài, prawy –  ngoi3)

 

Znaki chińskie piszemy od góry do dołu, od lewej do prawej. Spójrzcie na poniższe gify:

 

 

Wspomniałam o trzech systemach pisma. Jeden to system uproszczony, drugi – tradycyjny. Trzecim jest pinyin, czyli romanizacja. W przypadku japońskiego było to romaji.

Pinyin w porównaniu do romaji ma dwie formy zapisu – jedną z cyframi od 1 do 4, a drugą z akcentami nad samogłoskami.