Wewnętrzny wróg i zbrodnia doskonała

Na ogół nie sięgam po thrillery i być może dlatego Wróg doskonały był dla mnie tak emocjonujący i trzymający w napięciu. Tomasz Kot był hipnotyzujący, a historia, którą poznaje się w miarę upływu czasu, jest coraz bardziej szokująca.

„Doskonałość osiąga się nie wtedy, gdy nie można już nic dodać, lecz wtedy, gdy nie można nic odjąć” – przekonuje Jeremiasz Angust (Tomasz Kot), zamieniając myśl Antoine’a De Saint-Exupery’ego w metaforę nowoczesnej architektury, bo właśnie architektem jest główny bohater. Po swojej konferencji wsiada w taksówkę i udaje się na paryskie lotnisko, skąd ma wrócić do Warszawy. Do taksówki wsiada jednak młoda dziewczyna (Athena Strates), która również się spieszy, więc Jeremiasz zgadza się ją zabrać. Leje jak z cebra, Paryż jest zakorkowany, dodatkowo dziewczyna zapomina o bagażu, więc muszą po niego wracać, przez co oboje nie zdążają na swoje loty. Na lotnisku dziewczyna staje się dla niego obciążeniem, narzuca mu się rozmową i towarzystwem, a jednak zaczyna opowiadać niewiarygodne historie, które interesują architekta. O morderstwach, jak twierdzi, dokonanych przez nią, o swojej magicznej sile, o przeszłości, traumach, wreszcie o miłości. Historia dotycząca pewnej kobiety jest najbardziej interesująca dla Jeremiasza, ponieważ paradoksalnie, mowa o jego żonie „zaginionej” 20 lat temu.

Co się z nią stało? Uciekła, bo czuła się nieszczęśliwa u boku męża, a może została zamordowana? Jeśli tak, to przez kogo i dlaczego? Prawda okazuje się być bardzo bolesna i przywołuje przeszłość, której Jeremiasz nigdy nie zrozumiał i nie chciał do końca poznać.

Główni bohaterowie są przekonujący – on w swojej nielogicznej niewinności i ona w swoim szaleństwie.

To opowieść o silnej miłości i pożądaniu, ale też bezsilności wobec odrzucenia, które może usprawiedliwić najgorsze zbrodnie. Wewnętrzny wróg głównego bohatera staje się prawdą o nim samym, o jego głosie, który przez tyle lat był wyciszony. W końcu dochodzi do destrukcji.

Kinga Siewierska