Nic nie może przecież wiecznie trwać…

Tytułowy cytat z piosenki nieodżałowanej Anny Jantar znają praktycznie wszyscy. Warto się jednak nad nim pochylić. Prawda jest taka, że przecież nic nie trwa wiecznie. Wszystko po jakimś czasie się kończy. Związki, przyjaźnie – może się okazać, że to, co znaliśmy, kończy się w mgnieniu oka.

Nie chcę jednak, żeby ten tekst był depresyjny. Nie o to mi chodzi. W końcu nie tylko dobre relacje mogą się szybko skończyć. Także i te złe. Niedawno rozmawiałam z pewną bliską mi osobą. Byłam w dużym szoku, gdy usłyszałam, że zakończyła relację z dawnym znajomym. Zauważyłam potem jednak, że ona była szczęśliwa z tego powodu. Nie płakała, nie cierpiała. Uśmiech nie schodził jej z twarzy. Powiedziała mi, że ta relacja i tak nie miałaby sensu. On wyśmiewał się z niej za jej plecami. Gdy dowiedziała się o tym, po prostu stanęła i odparła, że to koniec. Szybko potem zniknęła z jego życia.

Jeśli coś kochasz, puść to wolno. Kiedy do Ciebie wróci, jest Twoje. Jeśli nie, nigdy Twoje nie było.
Antoine de Saint-Exupéry, Mały Książę

Te słowa bardzo mnie poruszyły, gdy pierwszy raz je przeczytałam. Uznałam, że coś w nich musi być. W końcu nie od dziś wiadomo, że jeśli dwoje ludzi jest sobie przeznaczonych, to mimo różnych burz, zawsze do siebie wróci. Nawet jeśli ma upłynąć wiele lat. Jeśli ktoś ma być w życiu drugiej osoby, to będzie. Jeśli nie, to nie ma sensu utrzymywać na siłę tej znajomości. Wiem, brzmi to dość brutalnie, ale taki jest świat.

Pewnie wiele osób miało albo ma jakieś zwierzęta. Jeśli tak, to wiedzą, że życie zwierzaka nie trwa wiecznie (chyba że jest to ten gatunek żółwia, który może żyć nawet 100 lat i przeżyć swojego właściciela). Zwierzak jednak uczy swego rodzaju odpowiedzialności i cierpliwości. Sama widzę po sobie wielką zmianę na przestrzeni lat, gdy u mnie swój dom znalazło pojedynczo kilka chomików. Pamiętam też, jak płakałam, gdy ostatni odchodził. Przyjaźń między człowiekiem a zwierzakiem jest wyjątkowa. I też kończy się niespodziewanie.

Stajesz się odpowiedzialny na zawsze za to, co oswoiłeś.
Antoine de Saint-Exupéry, Mały Książę

Ten cytat jest prawdziwy. Często mówimy, że się z czymś oswajamy albo, że oswajamy zwierzęta. Do ludzi jednak także się przyzwyczajamy. A potem, gdy niespodziewanie znikają, boli nas to. Płaczemy, jesteśmy smutni, często temu zaprzeczamy. To normalne. Pojawia się w nas coś na kształt żałoby. Ktoś był i go nie ma.

Bo przecież nic nie może wiecznie trwać…